Γεια σας εδώ θα σας βάζω περιπέτειες κοριτσιών όπου βρίσκω. Αυτή είναι η πρώτη ιστορία που ανεβάζω και λέγεται: *Κακές παρέες* Υπενθυμίζω ότι αυτές οι ιστορίες είναι αληθινές!
Όταν η Αλεξάνδρα με πήρε τηλέφωνο,ήξερα ότι έπρεπε να περιμένω το χειρότερο. Εκείνη ήταν ενθουσιασμένη: <<Μαρία μου μάντεψε σε δύο ώρες θα πάμε βόλτα με δύο κούκλους>>. Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα τον ένα που είδη γνώριζα. Ήταν ο Νίκος που όντως τρωγόταν,αν και ήταν 7 χρόνια μεγαλύτερος μας. Λογικά ο φίλος του θα είχε την ίδια ηλικία και αναρωτιόμουν,εμείς τα 16χρονα τι βόλτα θα πάμε μαζί τους; Η Αλεξάνδρα όμως ήταν ανένδοτη. <<Αν δεν έρθεις να με πάρεις,αποκλείεται να με αφήσει η μαμά μου να βγω...>> και έκλεισε το τηλέφωνο. Δύο ώρες αργότερα χτυπούσα το κουδούνι του σπιτιού της. Κατηφορίσαμε προς το σημείο του ραντεβού. Πίστευα πως θα πάμε για καφέ,κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ο Νίκος με το Μιχάλη (το όνομα του φίλου του) μας περίμεναν με το σπορ αυτοκίνητο του πρώτου. Αφού τακτοποιηθήκαμε,ξεκινήσαμε. Μισή ώρα αργότερα,λίγο πριν δω την ταμπέλα αποχαιρετισμού των ορίων της πόλης μας και καθισμένη πλέον στα... κάρβουνα,διαπίστωσα πως σταματήσαμε σε ένα εξοχικό. Τριγύρω δεν υπήρχε ψυχή. <<Ρε συ Αλεξάνδρα,τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ;>> της ψιθύρισα. <<Δεν ξέρω>> είπε και κατάλαβα και το άνχος προς εκείνη. Αυτό ήταν το ξέσπασμα μου έμοιαζε με έκρηξη ηφαιστείου. <<Εγώ δεν κατεβαίνω από αυτό το αυτοκίνητο σε αυτή την ερημιά. Να με γυρίσετε αμέσως στην Πάτρα>>. είπα σε κατάσταση πανικού. Έβαλα ταυτόχρονα τα κλάματα και τις φωνές ως δια μαγείας,όλοι μπήκαν μέσα στο αυτοκίνητο και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Είκοσι λεπτά αργότερα μας άφησαν εκεί από όπου μας πήραν. Ένιωθα ότι είχαμε γλιτώσει,χωρίς να ξέρω ακριβώς σε τι. Ευτυχώς η Αλεξάνδρα σταμάτησε να βγαίνει με τον Νίκο. Έχουμε επιστρέψει στην γνωστή παρέα του σχολείου που δεν μας εκπλήσσει με δυσάρεστα γεγονότα.
Μαρία-Αλεξάνδρα 16
Όταν η Αλεξάνδρα με πήρε τηλέφωνο,ήξερα ότι έπρεπε να περιμένω το χειρότερο. Εκείνη ήταν ενθουσιασμένη: <<Μαρία μου μάντεψε σε δύο ώρες θα πάμε βόλτα με δύο κούκλους>>. Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα τον ένα που είδη γνώριζα. Ήταν ο Νίκος που όντως τρωγόταν,αν και ήταν 7 χρόνια μεγαλύτερος μας. Λογικά ο φίλος του θα είχε την ίδια ηλικία και αναρωτιόμουν,εμείς τα 16χρονα τι βόλτα θα πάμε μαζί τους; Η Αλεξάνδρα όμως ήταν ανένδοτη. <<Αν δεν έρθεις να με πάρεις,αποκλείεται να με αφήσει η μαμά μου να βγω...>> και έκλεισε το τηλέφωνο. Δύο ώρες αργότερα χτυπούσα το κουδούνι του σπιτιού της. Κατηφορίσαμε προς το σημείο του ραντεβού. Πίστευα πως θα πάμε για καφέ,κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ο Νίκος με το Μιχάλη (το όνομα του φίλου του) μας περίμεναν με το σπορ αυτοκίνητο του πρώτου. Αφού τακτοποιηθήκαμε,ξεκινήσαμε. Μισή ώρα αργότερα,λίγο πριν δω την ταμπέλα αποχαιρετισμού των ορίων της πόλης μας και καθισμένη πλέον στα... κάρβουνα,διαπίστωσα πως σταματήσαμε σε ένα εξοχικό. Τριγύρω δεν υπήρχε ψυχή. <<Ρε συ Αλεξάνδρα,τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ;>> της ψιθύρισα. <<Δεν ξέρω>> είπε και κατάλαβα και το άνχος προς εκείνη. Αυτό ήταν το ξέσπασμα μου έμοιαζε με έκρηξη ηφαιστείου. <<Εγώ δεν κατεβαίνω από αυτό το αυτοκίνητο σε αυτή την ερημιά. Να με γυρίσετε αμέσως στην Πάτρα>>. είπα σε κατάσταση πανικού. Έβαλα ταυτόχρονα τα κλάματα και τις φωνές ως δια μαγείας,όλοι μπήκαν μέσα στο αυτοκίνητο και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Είκοσι λεπτά αργότερα μας άφησαν εκεί από όπου μας πήραν. Ένιωθα ότι είχαμε γλιτώσει,χωρίς να ξέρω ακριβώς σε τι. Ευτυχώς η Αλεξάνδρα σταμάτησε να βγαίνει με τον Νίκο. Έχουμε επιστρέψει στην γνωστή παρέα του σχολείου που δεν μας εκπλήσσει με δυσάρεστα γεγονότα.
Μαρία-Αλεξάνδρα 16
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου